मुसुक्क हास्यौं
पिरती साट्यौं
अनमोल यौवन
सस्तोमा मास्यौं
दुइटा मुटु
एउटैमा गास्यौं
छुट्ने डरले
अङ्गालो टास्यौं ।।
हिजो आज तिमी मेरै सम्झनामा रुन्छौ अरे
एकान्तमा बसी तिमी मेरै तस्बिर चुम्छौ अरे ।
मेरो सामु आई तिम्ले पहिले किन नभनेको ?
लाखौं लाखको माझमा पनि मलाई नै चुन्छौ अरे ।
जे नहुनु भइसक्यो अब किन पछुताउँछौ
मेरै नाम जप्दै तिमी पागल जस्तै हुन्छौ अरे ।
अब सबै बेकार छ यस्तो कुरा सोच्नु पनि
कल्पनाको सुन्दर संसार तिम्रो मेरो बुन्छौ अरे।।
अन्तिम पल्ट बिदाइमा हल्लिएको हात
अलग-अलग हुन लाग्यो तिम्रो मेरो साथ।
याद आयो अङ्गालोमा बाँधिएर रो’को
बेहोसीमा जवानी त्यो खर्चिएको रात।
गाह्रो रै’छ ढुकढुकी यो छुट्टिनु नै पर्दा
संसारलाई भूल्न पिएको नसा अनि मात।
दु:ख-सुख साथ दिने यस्तै हाम्रो प्रेम थियो
उराठ लाग्दो शिशिर अनि बसन्तको पात।
अतीतको क्षण मनमा अझै उस्तै छ
भविष्यको कल्पनामा बुनिएको बात।
थाहा थियो हामी दुर्इलाई मानिस एकै हुन्
आडम्बरी समाजले छुट्टाएको जात।।
माया गर्छु तिमीलाई भन्न गाह्रो भयो
तिम्रो मनको मान्छे म बन्न गाह्रो भयो
मेरो माया कति लाग्छ भनी सोद्छौ होला
आकाशका तारालाई गन्न गाह्रो भयो।।
सँगै जिउने मर्ने मान्छे आज साथ छैन
अङ्गालोमा बाँधी राख्थ्यौ आज हात छैन।
तिमी थियौ जीवन मेरो हरियाली बसन्त त्यो
त्यही जीवन सिसिर भयो आज पात छैन।
गाजलुले डम्म आँखा चन्द्रमुखी थियो
कोइलीको झैँ बोली थियो आज बात छैन
मान्छे हामी एउटै थियौँ रगत पनि एउटै थियो
तिमी जस्तो हुनलाई आज मेरो जात छैन।
हात हल्लाई सूर्यले झ्याउकिरीले स्वागत गर्थे
सँगै बसी बात मार्थ्यौँ आज रात छैन ।
दुई गाँस अन्न सङ्गै झुप्रो पनि जल्यो साथी
भोको नाङ्गो बास हाम्रो जंगलमा स-यो साथी
जता हेर्यो खरानी नै हरियाली छैन कतै
सीतल त्यो छहारी दिने वर पनि ढल्यो साथी
कस्को के नै लाग्छ र दैवले नै ठगे पछी
आँधी हुरी सँगसगै पानी पनि प-यो साथी
प्रकाशोन्मुख साहित्यका पाण्डुलिपी जल्दा खेरी
एक थोपा साहित्यलाई दिने आस म-यो साथी
भोका नाङ्गा जनता हामी भोक्भोकै मर्न लाग्दा
मुरिमुरि धन्यवाद छ जस्ले सहयोग ग-यो साथी
तिमीलाई धेरै माया गर्ने भेटी आयौ की ?
कलिलो त्यो हाम्रो प्रेमलाई रेटी अयौ की ?
नाम लेख्या बुढासुब्बा मन्दिरको बाँसमा
सबै कुरा झूटो सम्झी मेटी आयौ की ?
लेख्न मिल्छ अर्को नाम एउटा मेटेपछि
यस्तै भन्दै अर्कैको नाम लेखी आयौ के ?
“बिजेता” हौ संसारकी हारेको थें मैले
अन्मोल भन्थ्यौ त्यै जवानी बेची आयौ की ?
मिर्मिर तारा झराएर आउने एउटा घाम थियो
मेरै नाम लेखिएको बन्द एउटा खाम थियो
जीवन देखी हारेर म एक्लै एक्लै हिर्ड्दै थिएँ
बसन्ती बहार बोकी आउने एउटा याम थियो
हाम्रो माया जुनिजुनिसम्म रहोस् भनी
द्यौता साक्षी राखी कसम खाको एउटा धाम थियो
अन्धकार रात चिर्ने तारा बीचको जुन तिमी
तारा छोडि जुन रोज्ने यस्तै एउटा लाम थियो।।
यस्तै यस्तै बाचा गरी बीचमा एक्लै छाडी जाँदा
पागल प्रेमी सडकमा मेरो एउटा नाम थियो
सम्झनाले सताउँदा मुटु दुखेर रोएँ
बद्नामी चोटले शिर झुकेर रोएँ।
अतितको याद्ले दुई थोपा आँसु झर्दा
एकान्तमा एक्लै एक्लै लुकेर रोएँ।
लाखौं कोशिशले पनि सकिन भुल्न तिमी
पागल झैँ सडकमा एक्लै भुकेर रोएँ।
भाग्यमा नै रहेनछ तिमलाई पाउन
भाग्य मेरो कोर्ने भावीलाई थुकेर रोएँ।
कहिले पनि नघट्ने समुद्र ठान्थें आफूलाई
खहरे रहेछु हिउँदमा सुकेर रोएँ।।
